Agnieszka Zielińska. | 28.05.2023 7:05. Narodowy czempion ma problem. "Państwo nad tym nie panuje". 821. Grupa Azoty jest w poważnych tarapatach. Państwowy koncern zanotował ogromną stratę
Jak panować nad emocjami – 9 sprawdzonych i niezawodnych sposobów Każdy przeżywa czasem silne emocje. Zdarza się także, że są one tak przytłaczające, że ciężko je opanować. Prowadzi to do frustracji, a także do słów lub działań, których później możesz żałować. Dowiedz się jak panować nad emocjami, tak, by to one nie przejęły kontroli nad Tobą. Zapisz się na bezpłatną konsultację psychologiczną Emocje, czy uczucia, czyli krótki wstęp teoretyczny? W potocznym rozumieniu bardzo często używamy zamiennie słów „emocje” i „uczucia”. Jednak psychologia nie stawia znaku równości między nimi. Jaka więc jest różnica? To, co potocznie wrzucamy do jednego worka z napisem „emocje“, nauka generalnie rozdziela na: uczucia, afekty, emocje, motywacje, nastroje, namiętności, sentymenty i pasje. Nie jest to jednak ostateczny podział, a tylko jedna z możliwych propozycji. Środowisko psychologiczne, podobnie jak w innych kwestiach, nie jest w stu procentach zgodne i dokładne rozumienie każdego terminu zależy od przyjętej perspektywy. Uczucia Uczucia opisują stosunek człowieka do rzeczywistości – na przykład do świata, do innych ludzi, czy też do zdarzeń. Przykładem uczucia jest miłość do innego człowieka (na przykład partnera). Uczucia powstają poprzez “przepuszczenie” emocji przez wzory kulturowe i wcześniejsze doświadczenia. Afekty Afekty, w dużym uproszczeniu, to sposób uzewnętrznienia przez człowieka przeżywanych emocji (na przykład afekt osłabiony, to za słabe wyrażanie emocji, porównując do intensywności ich przeżywania). Emocje Emocje definiuje się poprzez wymienienie ich cech – są silne, nietrwałe i gwałtowne, są też wartościowane (w formie pobudzenia pozytywnego lub negatywnego). Powstanie emocji poprzedza jakieś wydarzenie. Emocje pozytywne motywują do kontynuowania wykonywania czynności, która je wywołała; natomiast emocje negatywne mają za zadanie sprawić, by człowiek przestał wykonywać daną czynność (lub na przykład znajdować się w danym środowisku). Zdarza się również, że jedno wydarzenie wywołuje jednocześnie emocje pozytywne i negatywne. Emocje, poza wymiarem wewnętrznym, objawiają się także w organizmie. Możemy zauważać je poprzez odpowiednią mimikę lub inne charakterystyczne dla konkretnych emocji objawy (na przykład pocenie się, czerwienienie). Emocje są charakterystyczne dla ludzi – wszyscy, bez wyjątku, je przeżywamy. Na tym nie kończy się podobieństwo – odczuwamy te same emocje, w zbliżonych sytuacjach, a także okazujemy je podobnie. Sześć emocji podstawowych Na okazywaniu emocji (inaczej: ekspresji emocji) skupił się w swojej pracy naukowej Paul Ekman, amerykański psycholog i prawdziwy pionier badań nad emocjami i mimiką twarzy ludzkiej. Wyróżnił on sześć podstawowych emocji: radość, zaskoczenie, złość, smutek, strach i wstręt. Co w nich takiego podstawowego? Otóż Ekman dowiódł, że ich wyrażanie jest niezależne kulturowo. Te sześć emocji wyrażają podobnie zarówno biznesmeni z Nowego Jorku, jak i ludzie plemienni, którzy nigdy nie spotkali cywilizacji. Mikromimika Ekman zauważył jeszcze jedną bardzo ważną prawidłowość dotyczącą emocji – mikromimikę. Jest to bardzo krótki (mniej więcej 50 milisekund) wyraz twarzy zdradzający prawdziwie przeżywane emocje. Możesz panować nad emocjami, możesz nawet nauczyć się je maskować, ale mikromimiki nie oszukasz. Jeśli poczujesz jakąś emocję, to przynajmniej przez ułamek sekundy będzie ona widoczna na Twojej twarzy. Motywacje Ich rozumienie w nauce jest bardzo zbliżone do rozumienia potocznego – motywacja to pewien stan gotowości do określonego działania. Często określane jako „siła, która pcha do przodu”. Nastroje Nastroje, w porównaniu do emocji, są spokojniejsze, przebiegają łagodniej, ale trwają dłużej. Nastrojem może być na przykład tęsknota albo wesołość. Namiętności Jest to skłonność do silnego przeżywania uczuć. Szczególnie często występują w młodym wieku. Wiele osób wie intuicyjnie, czym jest inteligencja. Podobnie wiele ludzi słyszało o ilorazie inteligencji, czyli sposobie określania jej wysokości. Niestety, niewiele ludzi wie o rozróżnieniu na rodzaje inteligencji. Jedną z koncepcji, rozdzielającą inteligencję na 7 typów jest koncepcja inteligencji wielorakich, autorstwa Gardnera, amerykańskiego psychologa. Koncepcja powstała jako sprzeciw Gardnera na rozumienie inteligencji tylko jako umiejętności logicznego myślenia. Gardner wyróżnił siedem rodzajów inteligencji: logiczno-matematyczna (m. in. dostrzeganie wzorców logicznych)językowa (m. in. wrażliwość na różne funkcje języka)przyrodnicza (m. in. zdolność do interakcji z naturą)muzyczna (m. in. wrażliwość na rytmy i melodie)przestrzenna (m. in. umiejętność trafnego postrzegania świata i odległości)cielesno-kinestetyczna (m. in. umiejętność kontroli ciała, na przykład w tańcu)interpersonalna (m. in. umiejętność reakcji na nastroje innych ludzi)intrapersonalna (m. in. umiejętność rozróżniania własnych emocji i kontrolowania ich – to jest właśnie inteligencja emocjonalna w rozumieniu Gardnera) Gardner to nie jedyny badacz psychiki, który dostrzegł istnienie odrębnego typu inteligencji, charakterystycznego dla pracy z własnymi emocjami. Daniel Goleman, psycholog amerykański, napisał książkę „Inteligencja emocjonalna”, która szybko stała się światowym bestsellerem. W tym ujęciu inteligencja emocjonalna oznacza cały zestaw umiejętności, w tym: zdolność do rozumienia samego siebiezdolność do rozumienia, kierowania i kontrolowania swoich emocjiumiejętność motywowania się do działania empatia Nad inteligencją emocjonalną zastanawiało się także wielu innych badaczy. Wspominał o niej Karol Darwin, twórca teorii ewolucji. Za pierwszą definicję tego typu inteligencji uważa się tą stworzoną przez naukowców Mayera oraz Saloveya: „Inteligencja emocjonalna to umiejętność właściwej percepcji, oceny i wyrażania emocji, umiejętność dostępu do uczuć, zdolność ich generowania w momentach, gdy mogą wspomóc myślenie, umiejętność rozumienia emocji i zrozumienie wiedzy emocjonalnej, oraz umiejętność regulowania emocji tak, by wspomagać rozwój emocjonalny i intelektualny” Inteligencja emocjonalna, rozumiana jako zbiór umiejętności, składa się zasadniczo z następujących zdolności: zdolność dostrzegania własnych emocji i doceniania ich znaczenia (na przykład umiejętność określenia, w jakim stanie emocjonalnym jest się w danej chwili)zdolność do spostrzegania emocji innych ludzi (na przykład wychwytywanie z mimiki i tonu głosu tego, jakie ktoś aktualnie przeżywa emocje)zdolność do ekspresji emocji (na przykład umiejętność opowiadania o przeżywanych stanach emocjonalnych)zdolność do rozumienia emocji (na przykład wiedza o tym, jakie sytuacje wzbudzają jakie emocje – żałoba powoduje smutek, wygrana powoduje radość itp.)zdolność do wykorzystywania emocji w myśleniu i działaniu (na przykład rozumienie swoich emocji i wykorzystanie tej wiedzy do kontynuowania lub zaprzestania danego działania)zdolność do regulowania emocji (na przykład umiejętność poprawienia samemu sobie nastroju)zdolność do wpływania na stan emocjonalny innych ludzi (na przykład umiejętność pocieszania). 9 metod panowania nad emocjami Czas na konkrety. Co zrobić w sytuacji, gdy czasem tracisz panowanie nad emocjami? Przetestuj poniższe metody, które mają udowodnione działanie. Metoda 1: Daj sobie chwilę wytchnienia Często, gdy ktoś przeżywa silne emocje, możemy od niego usłyszeć na przykład. „muszę się przejść”, albo „potrzebuję chwili”. Jest to bardzo intuicyjna, ale bardzo dobra metoda. Bardzo silne pobudzenie emocjonalne może wprowadzać w szok, a działanie w takim stanie może pogorszyć sytuację, co będzie prowadzić do dalszych negatywnych emocji. Jeśli więc poczujesz przypływ bardzo silnych emocji – odczekaj chwilę. Nie ma uniwersalnego czasu, który pomoże opaść emocjom, po prostu wykorzystaj czas, który masz. Jeśli musisz działać szybko, to pomoże nawet chwila spędzona na głębokim i powolnym oddechu oraz odliczaniu w myślach. Jeśli czas na to pozwala, warto przejść się na spacer. Odcięcie się od sytuacji pozwala się zdystansować i pozwala opaść burzy hormonalnej w organizmie. Więcej o stanach lękowych Metoda 2: Systematycznie się relaksuj Równowagę emocjonalną można ćwiczyć! Jeżeli będziesz systematycznie dbać o równowagę w tej sferze swojego życia, dużo łatwiej będzie Ci łagodnie zareagować w trudnej sytuacji. Jak ćwiczyć panowanie nad emocjami? Na przykład poprzez relaksację. Regularna medytacja, ćwiczenia fizyczne, czy prowadzenie dziennika swoich myśli, pomaga Ci lepiej poznać samego siebie, wyciszyć się i na bieżąco dawać upust napięciom w Twojej psychice. Dzięki temu unikniesz także sytuacji, w której wszystko się na siebie nakłada, co wprowadza silny stres i powoduje wybuch silnych negatywnych emocji. Relaksacja może też pomóc doraźnie, gdy już pojawi się trudna sytuacja. Najważniejsze są dwie kwestie: uspokojenie oddechu – postaraj się powoli wdychać powietrze głęboko przez nos, a następnie powoli je wypuszczać ustami, tak, by oddech był jak najspokojniejszyrozluźnienie mięśni – gdy przeżywamy negatywne emocje, jesteśmy spięci, często w takiej sytuacji zaciskamy pięści i unosimy ramiona. Postaraj się odwrócić tę reakcję – opuść ramiona, wyprostuj plecy i postaraj się, głęboko oddychając, rozluźnić wszystkie mięśnie swojego ciała. Najlepsze techniki i ćwiczenia relaksacyjne Metoda 3: Uśmiechnij się 🙂 Ta metoda na pierwszy rzut oka może się wydawać dziwna i nieskuteczna. W końcu jak się uśmiechać, jeśli kontrolę nad Tobą przejeły negatywne emocje? Spróbuj podejść do lustra, wyprostować sylwetkę i uśmiechnąć się do siebie. Na jakiej zasadzie to działa? Chodzi tutaj o hipotezę sprzężenia zwrotnego. Zgodnie z jej założeniami samo naśladowanie emocji (czyli uśmiechanie się na wzór radości) zwiększa intensywność odczuwania tej emocji, natomiast hamowanie wyrażania emocji (czyli w tym przypadku na przykład powstrzymanie się od płaczu, smutnego wyrazu twarzy i skulonej postawy) hamuje odczuwanie tej emocji. Jest to metoda szybka i skuteczna, szczególnie przydatna w uporaniu się w ogarniającym poczuciu smutku i bezsilności. Metoda 4: W zdrowym ciele, zdrowy duch Przypomnij sobie sytuację, w której jesteś chory, masz podwyższoną temperaturę, nie możesz oddychać przez katar, a głowę rozsadza ból. Raczej ciężko wtedy o stan relaksacji i zadowolenia, prawda? Tak działa ludzki organizm – choroba lub nawet drobne zaburzenia podwyższają drażliwość i obniżają nastrój. Jeżeli często przejmują nad Tobą kontrolę negatywne emocje, warto przyjrzeć się stanowi własnego zdrowia. Brak ruchu, kiepska dieta, choroby, niedobory mikroelementów i witamin… To wszystko może powodować większą podatność na negatywne emocje. Metoda 5: Nazwij swoje emocje Nazywanie emocji działa bardzo podobnie do metody pierwszej, czyli odczekaniu pewnego czasu. Pozwala się zdystansować i zrozumieć, że emocja jest chwilowa, a Ty nie jesteś emocją. Tak też powinieneś formułować zdania – na przykład „czuję złość” zamiast „jestem zły” albo „czuję smutek” zamiast „jestem smutny”. Nazywać emocje możesz w różnej formie – możesz mówić do siebie (na głos lub w myślach), porozmawiać z kimś bliskim lub zapisać swoje przemyślenia na papierze. Metoda 6: Myśl o rozwiązaniu Są dwa rodzaje sytuacji, które wprowadzają Cię stan bardzo silnych negatywnych emocji: takie, nad którymi masz kontrolę i takie, nad którymi kontroli nie masz. Jeżeli masz kontrolę nad sytuacją – postaraj się jak najmocniej, w analityczny sposób skupić na rozwiązaniu. Co możesz zrobić, by jak najszybciej i najskuteczniej zażegnać kryzys? Pomyśl o dostępnych opcjach, rozważ, która będzie najlepsza i… działaj. Metoda 7: Skup się na czymś innym Jeżeli jednak znajdujesz w sytuacji, nad którą nie masz kontroli (zadziałała tak zwana „siła wyższa”), musisz po prostu odpuścić. Wypadek na drodze, przez który powstał korek, który sprawia, że spóźnisz się do pracy, nie zależy od Ciebie i nic nie możesz z nim zrobić. Skup więc uwagę na czymś innym – możesz posłuchać muzyki lub audiobooka, zadzwonić do kogoś z rodziny lub zająć się jakimkolwiek innym przyjemnym zajęciem, które odciągnie Cię od pogrążania się w odmętach negatywnych emocji. Metoda 8: Nie kontroluj emocji – pozwól jej przepłynąć Przyjrzyj się swojej emocji, zaobserwuj, jak się objawia (może na przykład trzęsą Ci się ręce, łzy napływają do oczu, masz ochotę krzyczeć). Nazwij ją i nie walcz z nią – wręcz przeciwnie, postaraj się rozluźnić ciało. Następnie obserwuj, jak powoli emocja odchodzi, oddychaj głęboko i przetrwaj ten moment. Zauważ jak zmienia się Twój stan, gdy emocja słabnie – jak uspokaja Ci się oddech, spowalnia bicie serca i wraca jasność myślenia. Umów się na bezpłatną konsultację online Metoda 9: Zadbaj o siebie Możesz spróbować przygotować sobie proste rozwiązania, zanim jeszcze nastąpi stan uległości negatywnym emocjom. Gdy już ulegniesz smutkowi lub złości, ciężko wymyślić skuteczny i rozsądny pomysł pomocy samemu sobie. Dlatego warto pomyśleć o tym w zanadrzu – zastanów się, co Cię relaksuje i poprawia Ci humor? Może jakieś dobre jedzenie, podnoszący na duchu film, sport lub inne hobby? Możesz zapisać taką listę i zerkać na nią w chwili słabości – będziesz mieć gotowe rozwiązanie. Tych rzeczy nie rób! Nie pal tytoniu i nie pij alkoholu. Lub je mocno ogranicz. To jedno z intuicyjnych działań, które przynosi efekt odwrotny do zamierzonego. Negatywne emocje, takie, jak złość, podnoszą ciśnienie i pobudzają. Alkohol i papierosy robią dokładnie to samo, czyli w efekcie jesteś jeszcze bardziej pobudzony, zamiast się uspokoić. Nie pogrążaj się w emocjach. Zamartwianie się, narzekanie i zatracanie się w negatywnych emocjach tylko podtrzymują stan, który nam nie służy. W takiej sytuacji słuchanie smutnej muzyki, oglądanie przygnębiających filmów, rozpamiętywanie błędów przeszłości – to samodzielne przedłużanie swojego cierpienia. Lepszym wyjściem byłaby w tej sytuacji metoda pierwsza, czyli zdystansowanie się i odwrócenie swojej uwagi. Nie podejmuj ważnych decyzji pod wpływem emocji. Silne emocje to naprawdę najgorszy doradca. Mózg zalany falą hormonów nie funkcjonuje tak, jak w normalnej sytuacji. Skutki takiego działania mogą być opłakane. Ta zasada wyjątkowo tyczy się nie tylko negatywnych emocji, ale także bardzo silnych emocji pozytywnych (tak zwany nadmierny entuzjazm). Podsumowanie Emocje to bardzo złożony temat, który od wielu dekad nurtuje badaczy z całego świata. I choć wiedza potoczna mówi, że emocje to “coś” czego nie można opanować i co w sposób niezależny od naszej woli steruje całym naszym funkcjonowaniem, to wiedza naukowa podważa to przekonanie. Nad emocjami można zapanować! Istnieją techniki, dzięki którym skutecznie się tego nauczysz. Spróbuj, nie poddawaj się i nie pozwól emocjom, szczególnie tym negatywnym, przejąć kontroli nad swoim ciałem i psychiką. Jak możesz sobie pomóc Polecane artykuły
Ponad miesiąc temu odstawiłam leki Parogen 40mg na duloksetyne 60mg. Mam wrażenie, że jest coraz gorzej. Nie panuję nad nerwami, praktycznie cały czas jestem drażliwa, nadwrażliwa, płaczliwa, moje reakcje są zupełnie nieadekwatne. Nie ma w tym agresji, dominuje raczej przygnębienie, smutek. Zdarzają się też napady płaczu, który
PROBLEM „Nakrzyczałam na siostrę i tak walnęłam drzwiami, że zawieszony na nich haczyk zrobił w ścianie dziurę. Ta dziura ciągle mi przypominała, jak dziecinnie się wtedy zachowałam” (Diane) *. „‚Jesteś beznadziejnym ojcem!’ — krzyknęłam i trzasnęłam drzwiami. Ale zanim się zamknęły, zdążyłam jeszcze zobaczyć smutne spojrzenie taty. Dużo bym dała, żeby móc cofnąć czas i ugryźć się w język” (Lauren). Czy opisane sytuacje wydają ci się znajome? Jeśli tak, ten artykuł może ci pomóc. CO WARTO WIEDZIEĆ Wybuchami gniewu psujesz sobie opinię. „Kiedyś myślałam, że drudzy muszą po prostu zaakceptować mój gwałtowny charakter” — wyznaje 21-letnia Briana. „Ale potem się zorientowałam, że ktoś, kto nad sobą nie panuje, wygląda głupio. I wtedy dotarło do mnie, że właśnie tak inni patrzą na mnie!” W Biblii czytamy: „Kto jest skory do gniewu, popełni głupstwo” (Przysłów 14:17). Ludzie uciekają spod wybuchającego wulkanu — podobnie unikają każdego, kto ma wybuchowy temperament Wybuchami gniewu zrażasz do siebie ludzi. „Kiedy tracisz panowanie nad sobą”, zauważa 18-letni Daniel, „tracisz też szacunek otoczenia”. Zgadza się z tym jego rówieśnica Elaine, która przestrzega: „Gwałtowny temperament nie dodaje atrakcyjności. Inni po prostu zaczynają się ciebie bać”. W Biblii czytamy: „Nie przestawaj z nikim, kto jest skory do gniewu; i nie zadawaj się z mężem miewającym ataki złości” (Przysłów 22:24). Możesz się zmienić. Piętnastoletnia Sara mówi: „Nie zawsze masz wpływ na to, jak się poczujesz w jakiejś sytuacji, ale na pewno możesz kontrolować sposób, w jaki te uczucia wyrażasz. Wcale nie musisz eksplodować”. W Biblii czytamy: „Nieskory do gniewu jest lepszy niż mocarz, a panujący nad swym duchem — niż zdobywca miasta” (Przysłów 16:32). CO MOŻNA ZROBIĆ Postaw sobie cel. Zamiast mówić: „Taki już jestem”, wyznacz sobie pewien czas, na przykład sześć miesięcy, i postaraj się coś ulepszyć. Notuj, jakie postępy udało ci się zrobić. Za każdym razem, kiedy nie zapanujesz nad nerwami, zapisz, 1) co się stało, 2) jak zareagowałeś, 3) jak mógłbyś lepiej zareagować — i dlaczego. Potem postanów sobie, że gdy ktoś znowu cię sprowokuje, zareagujesz w ten lepszy sposób. Podpowiedź: Nie pomijaj swoich sukcesów! Zapisuj, jak świetnie się czułeś, gdy udało ci się utrzymać temperament na wodzy. Zasada biblijna: Kolosan 3:8. Wstrzymaj się z reakcją. Kiedy ktoś lub coś cię zdenerwuje, nie mów od razu tego, co ci przyjdzie do głowy. Poczekaj. W razie potrzeby weź głęboki oddech. Piętnastoletni Erik opowiada: „Kiedy staram się oddychać, mam czas pomyśleć, żeby nie powiedzieć albo nie zrobić czegoś, czego bym później żałował”. Zasada biblijna: Przysłów 21:23. Spójrz z szerszej perspektywy. Czasami się irytujesz, ponieważ widzisz tylko jeden aspekt sprawy — ten, który dotyczy ciebie. Spróbuj dostrzec drugą stronę medalu. Dwudziestoparoletnia Jessica mówi: „Nawet gdy ludzie są po prostu bezczelni, zazwyczaj da się znaleźć jakieś wyjaśnienie, które pomaga zdobyć się na odrobinę zrozumienia”. Zasada biblijna: Przysłów 19:11. W razie konieczności wycofaj się. Biblia radzi: „Zanim (...) wybuchnie kłótnia, odejdź” (Przysłów 17:14). Jak wskazuje ten werset, w napiętej sytuacji niekiedy jest to najlepsze rozwiązanie. Potem zamiast rozpamiętywać sprawę i „się nakręcać”, znajdź sobie zajęcie. „Przekonałam się, że na ochłonięcie i rozładowanie stresu dobre są ćwiczenia fizyczne” — stwierdza młoda kobieta o imieniu Danielle. Naucz się nie poddawać emocjom. Biblia przypomina: „Bądźcie wzburzeni, lecz nie grzeszcie. Wypowiedzcie swe zdanie w swoim sercu (...) i milczcie” (Psalm 4:4). Zauważ, że samo uczucie wzburzenia nie jest niczym złym. Chodzi o to, do czego ono prowadzi. „Jeśli dajesz się sprowokować”, mówi Richard, „władzę nad sobą oddajesz innym. Spróbuj postąpić dojrzale i przymknąć oko na całą sprawę”. Będziesz wtedy panował nad swoim gniewem i nie pozwolisz, żeby on panował nad tobą. Temat: przeszłość mąż. Cześć, mam niemały problem ze swoim narzeczonym, który od kilku miesięcy nie panuje nad nerwami i staje się czasem bardzo agresywny. Znamy się 2 lata, kilka miesięcy temu postanowiliśmy, że się pobierzemy i ślub mamy zaplanowany na wrzesień tego roku. Witam, mam problem ze sobą, a konkretnie z panowaniem nad moimi emocjami. Zawsze byłam nerwowa, ale uważałam to za cechę swojego charakteru, ale od jakiegoś czasu jest to bardzo nasilone i uświadomiłam sobie, ze moje zachowanie nie jest normalne. Wiem, ze powinnam udać się do psychologa, ale niestety taka możliwość będę miała dopiero w sierpniu. Często drobiazgi wyprowadzają mnie z równowagi np. źle ułożone buty w przedpokoju czy naczynia w szafkach, potrafię z tego zrobić niemała awanturę. Takie sytuacje zdarzają się codziennie a czasem nawet kilka razy dziennie. Jeśli coś dzieje inaczej niż ja sobie zaplanowałam lub mam inne zdanie na dany temat natychmiast wybucham. Mimo, ze po każdej takiej sytuacji obiecuje sobie, ze następnym razem nad sobą zapanuje nic się nie zmienia... Najgorsze jest to ze nie potrafię nad sobą zapanować w miejscach publicznych, przy znajomych i rodzinie, swoim zachowaniem ranie bliskie mi osoby... Kiedy wybucham czuje się jakbym działała w amoku, nic co się dzieje dookoła mnie nie ma znaczenia. Z czasem jest to coraz silniejsze kiedyś przynajmniej potrafiłam zapanować nad czynami, teraz niszczę wszystko co mam pod ręką, nawet zdarzyło mi się rzucić z pięściami na mojego chłopaka...przez co mój związek jest na etapie rozpadu. Jestem przerażona tym co się ze mną dzieje, chce się zmieniać i walczyć z tym ale nie wiem jak to zrobić. Będę bardzo wdzięczna jeśli ktoś mi coś podpowie, udzieli jakiś rad. płacz może być wynikiem bezsilności, bezradności, reakcją na poradzenie sobie z problem, w taki sposób reagują dzieci, w sytuacji, kiedy nie wiedzą , co trzeba robić , płaczą. Płacz może być reakcją na rozładowanie napięcia czyli lęku, związanego z trudną sytuacją, jest to - naturalny sposób rozładowywania dyskomfortu
Witam, jestem z mężem ponad 5 lat , kiedy się poznaliśmy był jak ideał. Takiego faceta zawsze szukałam. Po kilku latach małżeństwa urodził się nasz syn i od tego momentu wszystko się zmieniło. Kiedy urodziło się dziecko po jakiś kilku miesiącach zmienił się w bardzo nerwowego człowieka. W chwili obecnej wygląda to tak, że non stop są między nami jakieś nieporozumienia, do tego krzyczy na dziecko, nie ma dla niego czasu kiedy syn chce się z nim pobawić. Zawsze jest coś… kiedy zwracam mu na to uwagę to unosi się na mnie i twierdzi że ja tak syna źle wychowałam i że to moja wina, że nie umie się sam pobawić. Zauważyłam że syn stał się bardzo nerwowy, kiedy pytam go o coś spokojnie to mi odwarkuje. Być może to wina tego że mąż ciągle na niego krzyczy. Czasami mam dość tego wszystkiego, nerwowy mąż i zbuntowany 4 latek. Wszystko się nakłada na moja słabą psychikę, która jest już wykończona. Długo by jeszcze tak pisać, moja rodzina jest daleko. Nie mam się komu wyzalic , jest mi cholernie ciężko i trudno. Codziennie płacze, kiedy tylko sie zdenerwuje to boli mnie brzuch i trzęse się cała. Kiedyś byłam spokojną, uśmiechniętą dziewczyną a teraz… ludzie to widzą patrząc na mnie, a ja robie dobra minę chociaż w środku jestem pystkowiem emocjonalnym. Macierzynstwo miało być wspaniałe a dla mnie jest tragiczne. Wiele w życiu przeszłam, chce tylko spokoju… Ostatnio bardzo często przelatuje mi przez myśl żeby się zabić, żeby już nie mieć tych problemów. Mąż też mi nie pomaga, wszystko jest na mojej głowie. Najlepiej wychodzi mu strzelanie focha…
Trudno Ci zapanować nad ty, by nie rzucać złych słów, bo biorą nad Tobą górę emocje. A do zdrowego porozumienia się potrzebna jest cierpliwość, czas, empatia, aktywne słuchanie drugiej strony i jeszcze wiele innych umiejętności, których nie da się ot tak nauczyć jak pstryknięcie palców. Mój mąż często traci nad sobą panowanie, jeśli coś go zdenerwuje, czasami wystarczy błahostka, wpada w furię, krzyczy, uderza w przedmioty (mnie nie uderzył, ale nie raz już popchnął, czy mocniej ścisnął). On sam czuje, ze to nie jest normalne, mówi, ze czasami od rana czuje, ze w środku cały się "gotuje", cały czas jest poddenerwowany. W stosunku do obcych nie przejawia takich zachowań. Próbował pić melisę i inne ziołowe medykamenty, ale one nic nie pomogły. Wiem, ze jemu to również bardzo przeszkadza, sam nie wie dlaczego tak reaguje. Mąż ma też problemy z alkoholem, od kilku lat regularnie raz w tygodniu się upija. Jego ojciec jest alkoholikiem. Proszę o pomoc To bardzo ciekawe i niestety smutne, że dorosły człowiek wstydzi się wizyty u psychologa w celu znalezienia pomocy a nie wstydzi się swojej złości, wściekłości i agresji czy cotygodniowego upijania się. Wygląda na to, ze coś jest nie tak z jego hierarchią wartości. Jeśli nie chce skorzystać z profesjonalnej pomocy to niech radzi sobie sam. Tylko niech podejmie jakieś widoczne kroki w kierunku zmian. Skoro jest taki wszystkowiedzący i sam sobie radzący to dlaczego tak się zachowuje? Problem alkoholowy niestety bardzo często jest dziedziczony i powielany z pokolenia na pokolenie. Nie tylko przez geny ale poprzez powtarzalność zachowań wyniesionych z domu. Na kłopoty, problemy, na nieradzenie sobie z emocjami jest jedno rozwiązanie - alkohol. Jeśli człowiek nie potrafi przełamać tego schematu - a wygląda na to, że twój maż tego nie potrafi - to będzie go kopiował w swojej nowej rodzinie. Pamiętaj, że żonie grozi tak zwane współuzależnienie. Dlatego ty sama możesz poszukać pomocy w najbliższym ośrodku leczenia choroby alkoholowej. Są tam na pewno profesjonaliści którzy pomogą ci poradzeniu sobie z zachowaniami męża. Problem z alkoholem jest o tyle poważny, ze jeśli nie wkroczy się w odpowiedniej chwili to potem jest coraz i coraz ciężej. Powoduje on także stałe narastanie takich problemów jak brak kontroli emocji, eskalacja agresji i coraz częstsze wybuchy złości. Jeśli on nie będzie chciał się leczyć to powinnaś podjąć bardziej zdecydowane kroki w celu chronienia dzieci przed jego wybuchami, które z biegiem czasu mogą być coraz bardziej niebezpieczne. Pamiętaj, że odpowiedź naszego eksperta ma charakter informacyjny i nie zastąpi wizyty u lekarza. Inne porady tego eksperta Tatiana Ostaszewska-Mosak
Jak się okazuje, dla każdego z nas będą to inne czynności, myśli lub działania. Nauka panowania nad własnymi emocjami obejmuje więc ćwiczenia oddechowe, wspominanie miłych chwil, wyjście na krótki spacer, podejmowanie aktywności sportowej, liczenie od końca, miłe zapachy, ulubione słodycze czy rozmowa. 3. Metody relaksacyjne.
polski arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński angielski Synonimy arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński ukraiński Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń wulgarnych. Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń potocznych. Pozostałe wyniki Możliwe, że zabójca nie panuje nad nerwami. Muszę zapanować nad nerwami, to wszystko. Ale jak podpaliliśmy lont, to stracił panowanie nad nerwami. But just as he's about to light the fuse, He lost his nerves. Radzę zapanować nad nerwami, inaczej będzie pan skakał w pieluchach. You'd better get your nerves under control otherwise you'll be jumping in a nappy. Jeśli chce pani nadal mieszkać z córką, musi pani zapanować nad nerwami. If you want to continue living with your daughter, the first thing you need to do is pull yourself together. Po sprzeczce firma zmusiła mnie do urlopu i popracowania nad nerwami. Right after the... altercation, my firm made me take a sabbatical to work on my anger issues. Wydaje mi się, że musiałam panować nad nerwami bardziej niż kiedykolwiek. I think I had to channel my nerves more than anything. Bycie kieszonkowcem, panowanie nad nerwami, te wszystkie niebezpieczne chwile. Every light-fingered, nerve-wracking, dangerous moment of it. Ale nie potrafię zapanować nad nerwami, żeby to zrobić. Wreszcie panuję nad czerwiem i przyprawą. Now I truly control the worm and the spice. Myślałem... że panuję nad sytuacją. Ale nie panuję nad niczym więcej. Mike prosił, żebym Cię zawiadomiła, panuje nad sytuacją. They went over there and Mike wanted me to call you just to let you know that everything's under control. Spokojnie, James, panuję nad wszystkim. Parlament Europejski w każdym razie całkowicie panuje nad sytuacją. At all events, the European Parliament is in full control of the situation. Twoja siostra pewnie panuje nad sytuacją. Panuje nad jego wolą i nie słucha instynktów. Dominating his will until he's no longer listening to his instincts. Od kiedy jakaś osoba panuje nad takim zwierzęciem. Nie znaleziono wyników dla tego znaczenia. Wyniki: 752. Pasujących: 2. Czas odpowiedzi: 164 ms. Documents Rozwiązania dla firm Koniugacja Synonimy Korektor Informacje o nas i pomoc Wykaz słów: 1-300, 301-600, 601-900Wykaz zwrotów: 1-400, 401-800, 801-1200Wykaz wyrażeń: 1-400, 401-800, 801-1200
Mąż nie jest niepoczytalny , on po prostu nie ma już hamulców Będzie się dalej nad tobą znęcał. NIE POZWÓL na to nigdy więcej. 54 Odpowiedź przez
Szekla, współuzależnienie jest podstępne i niejedno ma oblicze. Ja z doświadczeń rodzinnych doskonale wiem, do czego zdolny jest alkoholik, potem uciekłam od męża-tyrana i przemocowca- tylko po to,żeby się później wpakować w związek z trzeźwiejącym alkoholikiem. Nie żałuję tego, dobrze mi z nim teraz - ale jak na to popatrzę z perspektywy, no to przecież nie było to było wbrew prawom logiki- za to zgodnie z prawami współuzależnienia :? Proszę Zaloguj lub Zarejestruj się, aby dołączyć do konwersacji. Współuzależnienie i uzależnienie jest podstępne. Znam to z jednej i drugiej strony. W chwili kiedy pozbyłam się alkoholika tyrana w/g zasady "starych ni ma chata wolna o...będzie bal" ja zaczęłam pić. Wtedy to po raz pierwszy sięgnęłam po kielicha na kacu. Wcześniej nigdy tego nie robiłam. Okazało się to dla mnie bardzo zgubne, kaca nie wyleczyłam tylko go przesuwałam. Pozwól, że efektów nie będę opisywać Lubię jednak zaglądać na ten dział bo zdobywam tu ogromną wiedzę, tzn. jak widzą mnie bliscy w moim trzeźwieniu. Wiem, że wszystkiego złego nie wyeliminuję ale na pewno pomoże mi to postrzegać złe i dobre strony i troszkę nad nimi panować. My kobiety też miewamy huśtawki nastrojów, niekoniecznie związanych z tematyką alkoholową :D Proszę Zaloguj lub Zarejestruj się, aby dołączyć do konwersacji. Norbi, ja mam ten komfort,że nigdy nie widziałam swojego obecnego męża 'pod wpływem". Choć mimo,że nie pił, postrzegał świat zupełnie inaczej ja-a ja jak wariatka walczyłam,żeby widział wszystko moimi oczami....Strasznie dużo energii zmarnowałam, zanim się przekonałam,że tak się nie da... jakbym nie trafiła wśród "swoich" to pewnie zupełnie wypaliłabym się walcząc z jego "chorym" spostrzeganiem świata. Dziś nadal dziwi mnie a czasem wkurza, jak on podchodzi do niektórych spraw,ale kto powiedział,że ja mam patent na posiadanie racji? Najważniejsze to sobie jakiś kompromis wypracować. Justi, mnie też czasem krew zalewa jak słyszę, co on mówi- kiedyś ponosiło mnie, atakowałam ( słownie!). Jak ja atakowałam, no to on się bronił, no to ja się nakręcałam- no to on się wycofywał i możliwości porozumienia były marne. Dzisiaj daję sobie na przeczekanie i układam sobie w myśli, o co mi chodzi,żeby mu to potem w nieagresywny sposób przekazać- coraz częściej mi sie udaje, choć mistrzem w tym nie jestem ;) No i jeszcze jedno - jak mój mąż rzucał alkohol dla swojej partnerki albo dla rodziny, to zawsze kończyło się tak samo-zapiciem. Dopiero jak do niego dotarło,że musi się ratować, to złapał się ludzi ze Wspólnoty jak ten tonący brzytwy i przestał pić-bo on tak chciał, tak wybrał...Im dalej odchodził od picia, tym bardziej było mu "nie po drodze" z dotychczasową partnerką, która jak lwica walczyła z jego choć ona nie piła- to dalej miała schemat chorych zachowań, próbowała manipulować i wpędzać go w poczucie winy ( tak mi to tłumaczył, staram sie przekazać jego słowa). Więc jak się otrząsnął z wódki trochę- to się rozeszli. Paradoks taki.... Proszę Zaloguj lub Zarejestruj się, aby dołączyć do konwersacji. Teraz mam nocną zmianę i w dodatku nadgodziny i mało mam czasu wolnego ale w domu jest wszystko OK. Mąż wcina paluszki, orzeszki itp. Chodzi na terapię. Postanowiłam sobie, że jeśli znów zacznie pić -wyprowadzę się do rodziców. Na razie jest dobrze ale nie dam uśpić swojej czujności ;) Proszę Zaloguj lub Zarejestruj się, aby dołączyć do konwersacji. I słusznie musisz być czujna,choc to niczego nie zmieni jak będzie się chciał napić. Proszę Zaloguj lub Zarejestruj się, aby dołączyć do konwersacji. Posłuchaj w oknie "Video" wywiadu z Kzysztofem alkoholikiem ,opowiada o sobie i swojej żonie jak mu pomogła upaść,słuchając jego to tak jak bym widział siebie-cóż za dopóki mi pomagano pic to ja chciałem pić i kombinowałem,ale jak mi zaczęto komfort picia ucinać-to były dwa wyjścia awaryjne-śmierć ,albo trzeżwość. Proszę Zaloguj lub Zarejestruj się, aby dołączyć do konwersacji.

Wyszłam za mąż zaledwie dwa miesiące temu. Był to ślub z miłości. Jestem (byłam) pewna, że mój mąż też mnie kocha. Wielokrotnie mi to okazywał, ale nie w gestach czy słowach, chjociaż to też, ale przede wszystkim w czynach. Jest to jednak wybuchowy człowiek, a ja też nie należę do najspokojnieszych.

Czy to we mnie tkwi problem? Jestem z patologicznej rodziny, zawsze w domu były awantury pijący ojciec, matka, która zmieniała kochanków jak rękawiczki, mnie i siostrę, które stając w obronie matki, były bite. Odkąd pamiętam zawsze byłam ta najgorsza. W domu, w szkole, w oczach kolegów. Jednym słowem popychadło. Gdy miałam 12 lat moja siostra wyszła za mąż. Po jej ślubie matka często mnie do niej wysyłała. Pod pretekstem wakacji, ferii itd. Bo w domu nigdzie nie jeździliśmy. Kiedy u nich byłam mój szwagier na każdy możliwy sposób brał mnie ze sobą wszędzie gdzie tylko mógł pod pretekstem pokaże jej to, pomoże mi itd. Na początku tylko się do mnie dobierał, nie wiedziałam co robić więc siedziałam cicho, bo on tak mi kazał. I tak było przez 3 lata. Później było tylko gorzej. Namówił moją siostrę do trójkąta. Jakiś czas po tej zabawie, zaczął mnie gwałcić. Czuł się bezkarny, a ja bezradna. Milczałam. Któregoś dnia powiedziałam, że mam dość i powiem wszystkim co mi robi. Wtedy mnie pobił i zgwałcił ostatni raz. Moje pobicie wytłumaczył tym, że to moja wina, bo komuś napyskowałam, a on nie mógł mi pomóc. Przestałam do nich jeździć. Bo ojciec myślał, że w dup…. mi sie poprzewracało od tych wyjazdów, że to co mnie spotkało to tylko i wyłącznie moja wina. Gdy nie miałam okresu (mój pierwszy okres w wieku 12 lat) powiedziałam matce o wszystkim. Dostałam od niej w twarz, bo sama się kur…. a zwalam na bogu ducha winnego szwagra. Okazało się, że jestem w ciąży. Matka długo to ukrywała bo się bała ojca. Ja zresztą też. W 6 miesiącu ciąża wyszła na jaw. Mieliśmy od razu kuratora, niebieską kartę. Za wszystko byłam winna ja. Mój szwagier tylko przyjeżdżał i mi się odgrażał żebym trzymała gębę na kłódkę, bo mnie zabije. Robił to kiedy byliśmy sami. Rodzice zwalili ciąże na “chłopaka” z którym się wtedy spotykałam. Nic nie zrobili w tej sprawie. Gdy urodziłam moje dziecko miało trafić do domu dziecka, wtedy dostałam wybór. Albo idę z nim, albo zostaje w domu. Poszłam za dzieckiem. W ośrodku byłam rok i 7 msc. Przed 18 urodzinami musiałam się określić czy wychodzę z ośrodka czy zostaje. Chciałam wyjść. Długi czas mnie okłamywano, że nie mogę wyjść z dzieckiem. Moja matka stanęła na uszach i wyjaśniła sytuację, że to są tylko kłamstwa. Mogę jak najbardziej opuścić ośrodek z dzieckiem. Nie miałam się gdzie podziać, więc wróciłam do matki i jej nowego partnera. Myślałam, że mnie wzięła bo mnie kocha. Okazało się, że zrobiła to dla pieniędzy. Mieszkając u nich oddawałam wszystkie pieniądze jakie tylko miałam, od wypłaty aż po zasiłki. Gdy w pracy, koleżanki powiedziały, że nie powinnam oddawać jej wszystkiego, tylko się dokładać skoro mieszkam u nich. To zaczęłam się stawiać w domu i dokładać, a nie oddawać wszystko. Mojej matce to było nie na rękę bo jak tak mogę. Wtedy były awantury, straszenie, że mnie wyrzuci, zabierze mi dziecko, wyzwiska, bicie. Wtedy popłynęłam. Nie miałam ochoty wracać do domu. Po pracy jeździłam pić. Do domu wracałam zaprowadzić dziecko do przedszkola, ogarnąć się i do pracy. Trwało to dwa miesiące. Koleżanki z pracy kazały mi się ogarnąć. Zaszyć i stanąć na nogi. Pomogły mi wtedy, bo sama nie dałabym sobie rady. Pozbierałam się. W domu dalej było to samo. Znosiłam to dwa lata. W końcu poznałam jego. Od matki się odcięłam i po 3 miesiącach zamieszkaliśmy razem. Na początku było bajecznie. Wszystko się skończyło gdy zaszłam w ciążę. Niby chciał tego dziecka. Ale strasznie się zmienił. Zaczął pić zdradzać mnie, okłamywać. Po dwóch latach znowu zaszłam z nim w ciążę. Wtedy wszystko się posypało. Były awantury, picie, narkotyki, zdrady. Znosiłam to, bo chciałam mieć rodzinę. Po czterech latach mnie zostawił. Pojechał za pracą za granicę, a tydzień później wysłał wiadomość, że to koniec. Przyjechał dwa tygodnie później. Pomógł mi się przeprowadzić, ustalił, że z dobrej woli będzie płacić na dzieci. Że będzie przyjeżdżał, pomagał nam, będzie widywał się z dziećmi. Chciał chorego układu na zasadzie, przyjeżdżam do was, udajemy rodzinę, ale każdy żyje swoim życiem. Nie zgodziłam się. Były awantury, strasznie, że dzieci mi zabierze, wtedy jego matka wkroczyła, że co ja wyprawiam, jak tak mogę. Znowu moja wina. Jakiś czas później poznałam kogoś, kto wydawał się być człowiekiem na poziomie, poukładanym, trzeźwo myślącym. Długo się spotykaliśmy. Przyjeżdżał do nas, starał się, był kochany. Zależało mu na nas, a nam na nim. Nie chciałam wtedy dziecka, on tak. Żeby nie zajść znowu w ciążę, zaczęłam robić badania w kierunku antykoncepcji. Miała to być tajemnica przed nim. Nie chciałam go zranić tym, że nie chce jeszcze dziecka, na którym tak mu zależy. Po morzu rozmów na ten temat, zmiękłam. Zaszłam w ciążę. I wtedy zaczęło się psuć. On się odsuną od nas. Rozmowy nie były już takie same. Spotkania też. Naciskał na mieszkanie razem. Zgodziłam się, bo nie miałam na kogo liczyć, mieszkając w swojej miejscowości. Po przeprowadzce on zaczął pić. Były awantury, wyzwiska. Znosiłam to, bo myślałam, że ma kryzys. Po porodzie uspokoił się na chwilę z piciem, ale w naszym życiu zawitała jego była dziewczyna. Non stop o niej mówił, myślał. Kiedy miałam dość słuchania o niej i powiedziałam to zaczęły się awantury. Że to ja stwarzam problemy, że to wszystko wina mojej chorej głowy i to moja wina, że się kłócimy. W sylwestra znowu się napił, w nowy rok była awantura. Wezwałam policje. Miałam dość, wypisywania i wyzywania mnie. Mieszania z błotem i wyciągania moich przykrych przeżyć przeciwko mnie przez całą noc. Gdy wytrzeźwiał wrócił do domu z kwiatami. Przeprosił tekstem “za dużo sobie powiedzieliśmy”. On chciał to pozamiatać pod dywan, ja nie potrafiłam. Żyłam tym wszystkim. To mnie zżerało od środka. Chwilę się starał, ale jak poczuł się pewnie to znowu były awantury. Nakryłam go na przeglądaniu stron matrymonialnych i towarzyskich. Czytał artykuły jak mi odebrać dziecko. Pękło mi serce. Teraz non stop się kłócimy. Gdy ja mówię co mnie boli, co mi przeszkadza, on mnie nie słucha. Próbuję mi to w uwić ale widzę po jego zachowaniu, że tak nie jest. Zaraz się denerwuje. I znowu się kłócimy. Cały czas twierdzi że powinnam iść do psychiatry, bo to ja stwarzam problemy. Ja chce żeby mnie słuchał, żeby mnie kochał, był w tym domu i się udział. A nie tylko zarabiał kasę i dziękuję do widzenia. W jego oczach jestem ta najgorsza, na niczym się nie znam. Kiedy coś się zesr…. to moja wina. Jeżeli chodzi o dzieci też wszystko źle robię. Jak się buntuje i stawiam na swoim to wtedy znowu jest awantura. Teraz nie panuje nad sowimi nerwami w ogóle. Gdy tylko zaczynami się sprzeczać i słyszę, że to ja stwarzam problem, że to moja wina, od razu płaczę i zaczynam krzyczeć. Mam dość. Co jest ze mną nie tak? Czy ja naprawdę jestem aż taka nieudolna? Czy ja faktycznie nie powinnam mieć dzieci, a tym bardziej rodziny??

Martyna Pięta. Psycholog, Psychoterapeuta, Seksuolog. Leszno. Witam, 'problem z nerwami' to bardzo ogólne pojęcie. Może oznaczać właściwie wszystko. Jeśli jednak ma Pan/Pani wrażenie że nie panuje nad swoimi emocjami w sposób zadowalający, proszę wybrać się do psychologa bądź psychoterapeuty.

#7 641 I bądź tu mądry, a na innym forum właśnie dziewczyna pisała, że odkryła maltan i wtedy karmienie stało się miłe. Ja mam bardzo wrażliwe sutki w mojej ocenie, ja w ogóle nie lubię ich dotyku nawet bo u mnie łatwo o ból i też dlatego tak trochę zaczęłam się interesować tematem, chociaż daleko do tego ale wszyscy mówią, daleko do porodu, nie myśl jeszcze o cesarce, daleko do karmienia ... A potem będę latać i się denerwować. Lekarka mi mówi bym myślała o załatwianiu cesarskiego cięcia w 34 tyg. przecież ja się mogę nie zdążyć dostać nawet do żadnego giną a co dopiero może do kilku by znaleźć tego, który mi pomoże.... reklama #7 642 I bądź tu mądry, a na innym forum właśnie dziewczyna pisała, że odkryła maltan i wtedy karmienie stało się miłe. Ja mam bardzo wrażliwe sutki w mojej ocenie, ja w ogóle nie lubię ich dotyku nawet bo u mnie łatwo o ból i też dlatego tak trochę zaczęłam się interesować tematem, chociaż daleko do tego ale wszyscy mówią, daleko do porodu, nie myśl jeszcze o cesarce, daleko do karmienia ... A potem będę latać i się denerwować. Lekarka mi mówi bym myślała o załatwianiu cesarskiego cięcia w 34 tyg. przecież ja się mogę nie zdążyć dostać nawet do żadnego giną a co dopiero może do kilku by znaleźć tego, który mi pomoże.... Co do cc to bym się rozejrzała do którego tc jest kwalifikacja w szpitalu, w którym chcesz rodzić, bo niektóre bardzo szybko te kwalifikacje kończą #7 643 Kurczę, współczuję sytuacji Mąż nie powinien Ci tak mówić, pewnie też jest zestresowany tą całą sytuacją i nie panuje nad nerwami. Nie sądzę, że naprawdę tak myśli. Ja bym na prenatalne tak czy inaczej pojechała (jeśli masz jak), to jednak są ważne badania i nawet, jeśli miałabyś zrobić je sama bez męża to i tak warto. Tulę mocno, będzie lepiej i przyszedł teraz do mnie i płacze jak dziecko, a on nawet po naszych dwóch stratach nie płakał .weterynarz powiedziała że albo mamy go dać uspac albo pozwolić mu samemu odejść, bo on da znać jak będzie chciał odejść. Tylko że biedny pies się męczy. Kurde no serio wszystko na łeb na szyję leci, jeszcze teściu w szpitalu wylądował A z badaniami kombinuje kto tu jeszcze może mnie podrzucić bo to jest aż 80km. Ale w sensie, że nie masz z kim jechać? ja swojego nigdy nie ciągałam nigdzie ze sobą... a Twój pewnie w nerwach Ci tak powiedział... U nas też hormony ciążowe buzują no właśnie nawet nie mam czym jechać, już tam pal licho z kim. Mój pojedzie z psem autem do weterynarza bo też kawałek mają a pies nie dojdzie, a pożyczyc od kogo nie mam. Wiem że w nerwach to powiedział ale no przykro mi strasznie. a taksówka nie wchodzi w grę? Ja pamietam, że jak nasz piesio miał babeszjozę to pierwsze kilka kroplówek dostawał dożylnie, a później podskórna i to szło o wiele szybciej. Może to też jest jakieś rozwiązanie. 80 km to zapłacę w cholerę. A jak na złość ani autobus ani pociąg w tym czasie. A co do pieska to już nie do urtowania. Prawdopodobnie rak wątroby i jeszcze coś z nerka. Albo mamy go dać uspac albo czekać aż sam odejdzie. Mąż powiedział że nie da go uspac bo to jego kumpel najlepszy. A ja nie mogę patrzeć jaki pies jest smutny, te oczy i nic nie je, nie chce pić. Dzięki dziewczyny za dobre słowo, jakoś to może będzie Ja to już przypadkiem trafiłam na informację o hartowaniu brodawek kilka msc przed porodem, by było łatwiej z karmieniem. Jak widzę opisy kobiet o łzach płynących po policzkach i zagryzaniu zębów z bólu to mam schizy z tym karmieniem. Jest taka maść, która pomaga podobno - załączam info o niej. Będę musiała się jeszcze doedukować, a może Mamy, które już karmiły coś nam doradzą? ja karmiłam córkę 3 lata piersia. I są to najpiękniejsze 3 lata. Początki były trudne bo mała ssać nie chciała, ale w szpitalu była cudowna kobieta doradca laktacyjny i pokazała mi fajne techniki. Także nie bójcie się w szpitalu prosić o pomoc,może już w szkole rodzenia uzyskacie pomoc(ja nie chodziła ). Przez pierwsze 3 miesiace co 2h wstałam, odciągałam laktatorem mleko, karmiłam mała i tak wkoło(bardzo wolno przybierała i była za słaba na ssanie). Ale po 3 miesiacach przeszłam tylko na pierś i jaka to była wygoda, dziewczyny bajka. Ale 20 litrów zamroziłam, jakbym chciała się piwka albo wina napić. żadnego zapalenie piersi ani nic nie miałam, ale też za radą mamy nosiłam na bisutonosz taka bandame, taki top żeby mi cycek nie przewiało. Jak miałam nawał to odciągałam . I powiem wam że ta bliskość z dzieckiem, ta więź...wyłam jak bóbr jak mała odstawiła się od piersi. #7 644 Ja to już przypadkiem trafiłam na informację o hartowaniu brodawek kilka msc przed porodem, by było łatwiej z karmieniem. Jak widzę opisy kobiet o łzach płynących po policzkach i zagryzaniu zębów z bólu to mam schizy z tym karmieniem. Jest taka maść, która pomaga podobno - załączam info o niej. Będę musiała się jeszcze doedukować, a może Mamy, które już karmiły coś nam doradzą? karmiłam 2 lata. Trudne były początki, ale mi turbo szybko lanoziaja goiła brodawki. Pierwsze chyba 2 tygodnie były takie trudne, ze zabolało gdzieś jak była rana, ale i tak to była najpiękniejsza „przygoda” dla mnie. Ważne jest tez to jak dziecko łapie pierś. nie hartowalam piersi wcześniej, według mnie to i tak by nic nie dało, bo sutki poprostu będą poranione na początku. Jak jest przerwa w karmieniu to lanoziaja i goi się szybciutko. Inne mamy tez sięgają po nakładki ale ja np nie potrafiłam w nich karmić. #7 645 Co do cc to bym się rozejrzała do którego tc jest kwalifikacja w szpitalu, w którym chcesz rodzić, bo niektóre bardzo szybko te kwalifikacje kończą Ciekawe czy będą takie informacje na stronie internetowej, nie słyszałam o czymś takim i mi lekarka kazała czekać do 34 ciąży z załatwianiem, dla mnie to za późno, ja to już bym najchętniej zaczęła szukać takiego lekarza, ale może wytrzymam chociaż do 25 tygodnia #7 646 karmiłam 2 lata. Trudne były początki, ale mi turbo szybko lanoziaja goiła brodawki. Pierwsze chyba 2 tygodnie były takie trudne, ze zabolało gdzieś jak była rana, ale i tak to była najpiękniejsza „przygoda” dla mnie. Ważne jest tez to jak dziecko łapie pierś. nie hartowalam piersi wcześniej, według mnie to i tak by nic nie dało, bo sutki poprostu będą poranione na początku. Jak jest przerwa w karmieniu to lanoziaja i goi się szybciutko. Inne mamy tez sięgają po nakładki ale ja np nie potrafiłam w nich karmić. Zapisuje lanoziaje i nakładki dzięki #7 647 Dziewczyny wy też macie taka sucha skórę? Kurcze na nogach i na dłoniach mam strasznie suchą i częste kremowanie nie pomaga Ja niestety tez tak mam, czasami pomagała jakas kąpiel z olejkiem, ale teraz to się cykam używać #7 648 I bądź tu mądry, a na innym forum właśnie dziewczyna pisała, że odkryła maltan i wtedy karmienie stało się miłe. Ja mam bardzo wrażliwe sutki w mojej ocenie, ja w ogóle nie lubię ich dotyku nawet bo u mnie łatwo o ból i też dlatego tak trochę zaczęłam się interesować tematem, chociaż daleko do tego ale wszyscy mówią, daleko do porodu, nie myśl jeszcze o cesarce, daleko do karmienia ... A potem będę latać i się denerwować. Lekarka mi mówi bym myślała o załatwianiu cesarskiego cięcia w 34 tyg. przecież ja się mogę nie zdążyć dostać nawet do żadnego giną a co dopiero może do kilku by znaleźć tego, który mi pomoże.... ale czemu w 34 TC cesarka ? Ja też mam wrażliwe sutki , jak mnie mój podczas zbliżenia dotknie nawet to mnie to boli a tu dziecko ssało i nic. Ja myślę że te brodawki sa wtedy przygotowane. Dla mnie ssanie dziecka było przyjemne. Oczywiście jak już miała zęby i ugryzła mnie, świadomie! Bo śmiała się z tego (taka była) to zabolało ale wtedy odstawialam od cyca i nauczyła się że tak nie wolno. Zawsze też są takie nakładki na pierś. #7 649 Ciekawe czy będą takie informacje na stronie internetowej, nie słyszałam o czymś takim i mi lekarka kazała czekać do 34 ciąży z załatwianiem, dla mnie to za późno, ja to już bym najchętniej zaczęła szukać takiego lekarza, ale może wytrzymam chociaż do 25 tygodnia Nie wiem, ale zawsze można zadzwonić na IP i się zapytać. W Wawie jeden ze szpitali przeprowadza kwalifikacje tylko do 28 tc, potem na planową cesarkę musisz się umawiać gdzie indziej reklama #7 650 Nie wiem, ale zawsze można zadzwonić na IP i się zapytać. W Wawie jeden ze szpitali przeprowadza kwalifikacje tylko do 28 tc, potem na planową cesarkę musisz się umawiać gdzie indziej Masakra, często umawiają na tydzień przed porodem i o tym już należy zadecydować do 28 tyg.? Przecież dziecko może się źle ułożyć, mogą pojawić się inne wskazania itp.

3vPWWH.
  • 24dcjof308.pages.dev/10
  • 24dcjof308.pages.dev/42
  • 24dcjof308.pages.dev/23
  • 24dcjof308.pages.dev/84
  • 24dcjof308.pages.dev/43
  • 24dcjof308.pages.dev/6
  • 24dcjof308.pages.dev/71
  • 24dcjof308.pages.dev/14

    • mąż nie panuje nad nerwami